Błogosławiona Natalia Tułasiewicz

Wspomnienie bł. Natalii Tułasiewicz

12 czerwca wspominamy w Kościele bł. Natalię Tułasiewicz (1906-1945), sodaliskę, nauczycielkę i poetkę, męczennicę II wojny światowej.

„Właśnie my, świeccy, w życiu tkwiący, a równocześnie uderzający taranem naszej żarliwości duchowej o niebo, (...) my stoimy dziś w pierwszych szeregach kadr rycerzy Chrystusowych. (...) Nie lękam się tej służby, choć ona żąda najwyższego wysiłku, świętości."  - pisała bł. Natalia. I rzeczywiście, służba Chrystusowi doprowadziła ją do męczeństwa.

Urodziła się w 1906 r. w Rzeszowie, w wielodzietnej rodzinie urzędnika skarbowego. Uczyła się m.in. w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim w Krakowie. Była bardzo dobrą uczennicą. Po przeprowadzce do Poznania została uczennicą Gimnazjum Sióstr Urszulanek i konserwatorium muzycznego. Również tam osiągała znakomite wyniki w nauce, nazywano ją „perłą szkoły". Intensywnie działała w szkolnej Sodalicji Mariańskiej.

Niestety pojawiły się pierwsze problemy zdrowotne, musiała na jakiś czas przerwać naukę i poddać się rekonwalescencji u krewnych w Czarnkowie. Tam bardzo przeżyła śmierć swojej młodej kuzynki, narkomanki. To wtedy właśnie zrozumiała, że „żadne ziemskie dobro nie wypełni tak duszy, aby nie tęskniła za czymś piękniejszym, (...) tylko Bóg może być dobrem ostatecznym, poza które nie sięgamy tęsknotą". Wtedy też bardzo jasno określiła swoją życiową misję: „Aby drugim czynić dobrze".

W 1926 r. rozpoczęła studia polonistyczne i muzykologiczne na Uniwersytecie Poznańskim. Działała w studenckiej Sodalicji Mariańskiej i w kole polonistycznym. Przede wszystkim jednak cały czas pracowała nad własnym rozwojem duchowym. Podjęła decyzję o życiu w samotności. - Walor samotności stwarza niesłychane horyzonty działania - tłumaczyła swój wybór.

Po studiach pracowała jako nauczycielka w prywatnej szkole katolickiej św. Kazimierza, a potem w Gimnazjum i Liceum Sióstr Urszulanek. Miała wielki autorytet, była lubiana przez uczniów, dużo wymagała od siebie i od wychowanków. Zaangażowała się w proces odnowy intelektualnej i duchowej szkoły, z dużą determinacją broniła podstaw światopoglądowych i wychowawczych środowiska katolickiego. Twierdziła, że wychowuje i kształci dla Boga.

Po wybuchu wojny zorganizowała w Poznaniu prowizoryczną szkółkę dla dzieci, potem wraz z rodziną została wysiedlona do Ostrowca Świętokrzyskiego, a następnie przeniosła się do Krakowa. Tam również zorganizowała tajne nauczanie, prowadziła również tajne spotkania Sodalicji Mariańskiej oraz środy literackie. Traktowała wojnę jako „czas cennych, choć trudnych rekolekcji" i unzawała siebie za „apostołkę miłości w rozszalałym nienawiścią świecie".

W 1943 r. wyjechała jako pełnomocnik - emisariusz Rządu Londyńskiego i świecki apostoł do Hanoweru. Tam pomagała zagubionym i przerażonym pracownikom przymusowym. Chociaż trapiły ją choroby i była ogólnie słaba fizycznie, to po wielu godzinach ciężkiej pracy w fabryce zajmowała się jeszcze posługą religijno-społeczno-oświatową. W wyniku dekonspiracji aresztowano ją i z wyrokiem śmierci odesłano do obozu w Ravensbrück. W obozie nadal ewangelizowała, organizowała nabożeństwa, a nawet pisała wiersze. 31 marca 1945 r., tuż przed wyzwoleniem obozu, Niemcy zamordowali ją w komorze gazowej.

Natalię Tułasiewicz beatyfikował 13 czerwca 1999 r. w Warszawie św. Jan Paweł II.