Procesja, paschał, krzyż z czerwoną stułą, figura Zmartwychwstałego - te symbole Zmartwychwstania mają swoje głębokie znaczenie.
Charakterystyczna dla wielkanocnego poranka jest procesja rezurekcyjna. Wierni idą za Najświętszym Sakramentem, aby symbolicznie ogłosić światu, że Chrystus zmartwychwstał i zwyciężył śmierć. Ale jest to również wyrażenie pragnienia kroczenia w życiu za Chrystusem pozostającym w Kościele pod eucharystycznymi postaciami Chleba
i Wina.
Przeżywaniu liturgii Zmartwychwstania Pańskiego towarzyszą różne znaki. Wśród nich na plan pierwszy wysuwa się paschał. „Ta wielkanocna świeca zajmuje centralne miejsce w świątyni - obok ołtarza - od Wigilii Paschalnej do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Jest symbolem Zmartwychwstałego Chrystusa. (...) W Wigilię Paschalną, podczas Liturgii Światła (...), zapala się wielkanocną świecę od poświęconego przedtem ognia. W uroczystej procesji paschał wnosi się do kościoła, gdzie ma przypominać słup ognia, który prowadził naród wybrany przez pustynię ku wolności (por. Wj 13,21). Paschał jest także znakiem przypominającym Zmartwychwstałego Chrystusa wyprowadzającego ludzkość z niewoli grzechu ku wolności dzieci Bożych" - pisze w Gościu Niedzielnym ks. Sławomir Madajewski, liturgista.
Warto zwrócić uwagę, że paschał jest bogato zdobiony, a jego ornamentacja ma głęboką wymowę. W samym środku świecy widnieje krzyż z pięcioma woskowymi ziarnami symbolizującymi pięć ran Chrystusa, które pozostały na uwielbionym Ciele Zmartwychwstałego Pana. Cyfry bieżącego roku wskazują, iż Jezus Chrystus jest Panem obecnego czasu, a pierwsza i ostatnia litera alfabetu greckiego - alfa i omega - że do Niego należą także historia i przyszłość - On jest początkiem i kresem wszystkiego (por. Ap 1,8).
Dokumenty Kościoła zalecają, by świeca paschalna była odlana z wosku, co roku nowa, i miała znaczną wielkość. „Po zakończeniu okresu wielkanocnego paschał ustawia się przy chrzcielnicy i zapala podczas udzielania sakramentu chrztu. Od niego zapala się chrzcielne świece nowo ochrzczonych, na znak ich włączenia przez chrzest w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Ustawia się go także przy trumnach zmarłych podczas pogrzebu, wyrażając w ten sposób wiarę w zmartwychwstanie na końcu czasów. Obok ołtarza, oprócz paschału, w okresie Pięćdziesiątnicy paschalnej umieszcza się także figurę Zmartwychwstałego. Zazwyczaj Chrystus Zmartwychwstały przedstawiany jest w czerwonej szacie, symbolizującej Jego zbawczą Mękę. Jedną rękę ma uniesioną ku górze w geście błogosławieństwa, którego pełnia płynie z otwartego Grobu, w drugiej trzyma chorągiew - znak zwycięskiej mocy. To wyobrażenie Chrystusa jest jakby echem Jego słów: «miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat» (J 16,33)" - wyjaśnia ks. Madajewski.
W okresie świąt paschalnych na krzyżu zawiesza się czerwoną stułę, która zwykle jest częścią stroju liturgicznego diakonów, prezbiterów i biskupów. „Oznacza ich pasterski urząd i uczestnictwo w kapłaństwie sakramentalnym. W okresie wielkanocnym zawieszona na krucyfiksie przypomina, że Chrystus jest Najwyższym Kapłanem, który na ołtarzu Krzyża złożył najdoskonalszą Ofiarę. Czerwony kolor w liturgii symbolizuje ogień i krew" - tłumaczy liturgista.
Innym symbolem wielkanocnym jest baranek. Żydzi w Starym Testamencie składali w ofierze właśnie baranka, a w noc Paschy zobowiązani byli spożyć go przed wędrówką z niewoli ku wolności (por. Wj 12,3-14). Dlatego Jezus, który złożył siebie w ofierze, jest prawdziwym Barankiem, który został zabity i nabył dla Boga swoją Krwią wszystkich ludzi (por. Ap 5,9). On jest Barankiem Paschalnym, który otwiera pieczęcie apokaliptycznej księgi (zob. Ap 5-6). Baranek jest także częstym motywem wielkanocnym zdobiącym szaty liturgiczne oraz symbolem, który jest często obecny w naszych domach w czasie świąt Zmartwychwstania Pańskiego.