Nauczanie św. Jana Pawła II - katecheza 09.07.1997 r.
Przypominamy niektóre wątki nauczania św. Jana Pawła II. W trakcie środowej katechezy, wygłoszonej 9 lipca 1997 r., papież mówił o Wniebowzięciu Maryi w Tradycji Kościoła. Oto fragment tego wystąpienia:
„Trwała i jednomyślna Tradycja Kościoła podkreśla, że Wniebowzięcie Maryi jest częścią Bożego planu i wiąże się ściśle ze szczególnym udziałem Maryi w misji Syna. Mówią o tym już autorzy pierwszego tysiąclecia. Świadectwa, co prawda bardzo zwięzłe, znaleźć można u św. Ambrożego, św. Epifaniusza i Tymoteusza z Jerozolimy. Św. German z Konstantynopola (zm. 733 r.) wkłada w usta Jezusa, który zamierza wprowadzić swoją Matkę do nieba, następujące słowa: «Trzeba, abyś i ty była tam, gdzie ja jestem, Matko nieodłączna od Twojego Syna».
Ponadto Tradycja kościelna uznaje, że zasadniczą przyczyną Wniebowzięcia jest Boskie macierzyństwo Maryi. (...) Boskie macierzyństwo, które uczyniło z ciała Maryi niepokalane mieszkanie Chrystusa, jest fundamentem Jej chwalebnego przeznaczenia.
Św. German pisze w niezwykle poetyckim tekście, że to miłość Jezusa do Matki wymagała, aby Maryja ponownie zjednoczyła się w niebie ze swym Boskim Synem: «Tak jak dziecko szuka i pragnie obecności swej matki i tak jak matce podoba się przebywać razem z synem, tak też trzeba było, abyś i ty, której macierzyńska miłość do Syna i Boga nie pozwala o sobie wątpić, powróciła do Niego. A czyż nie trzeba było, aby tenże Bóg, który darzył cię prawdziwie synowską miłością, wziął cię do siebie?»
W innym tekście świątobliwy autor łączy aspekt osobisty więzi między Chrystusem a Maryją ze zbawczym wymiarem Jej macierzyństwa, stwierdzając, że «trzeba było, aby matka Życia dzieliła mieszkanie z Życiem».
Według niektórych Ojców Kościoła innym faktem uzasadniającym przywilej Wniebowzięcia jest udział Maryi w dziele odkupienia. (...) W świetle tajemnicy paschalnej widać szczególnie wyraźnie, jak bardzo było stosowne, aby również Maryja - podobnie jak Syn - przeszła po śmierci do życia w chwale.
Sobór Watykański II, przypominając w Konstytucji dogmatycznej o Kościele tajemnicę Wniebowzięcia, zwraca uwagę na przywilej Niepokalanego Poczęcia: właśnie dlatego, że Maryja została «zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej», nie mogła jak inni ludzie zostawać w stanie śmierci aż do końca świata. Brak grzechu pierworodnego oraz doskonała świętość od pierwszej chwili życia postulują, aby Matka Boża zaznała pełnego uwielbienia duszy i ciała.
Rozważając tajemnicę Wniebowzięcia Maryi można zrozumieć plan Opatrzności wobec rodzaju ludzkiego: po Chrystusie, Wcielonym Słowie, Maryja jest pierwszym człowiekiem, który urzeczywistnia ideał eschatologiczny, zapowiadając pełnię szczęśliwości, jakiej zgodnie z obietnicą zaznają wybrani poprzez zmartwychwstanie ciał.
We Wniebowzięciu Maryi możemy też dostrzec Bożą intencję wywyższenia kobiety.
Bóg zechciał, aby w sposób analogiczny do tego, co wydarzyło się na początku dziejów ludzkości i historii zbawienia, ideał eschatologiczny objawił się nie przez jednego człowieka, ale przez mężczyznę i niewiastę. Dlatego w chwale niebios, u boku zmartwychwstałego Chrystusa znajduje się też kobieta wskrzeszona z martwych - Maryja: nowy Adam i nowa Ewa, pierwociny powszechnego zmartwychwstania ciał, które stanie się udziałem całej ludzkości.
Nie należy oczywiście stawiać na jednej płaszczyźnie eschatologicznej sytuacji Chrystusa i Maryi. Maryja, nowa Ewa, otrzymała pełnię łaski i chwały niebieskiej od Chrystusa nowego Adama, została bowiem wskrzeszona najwyższą mocą Syna za pośrednictwem Ducha Świętego.
Powyższe rozważania (...) pozwalają nam ukazać, że Wniebowzięcie Maryi objawia wielką wartość i godność ludzkiego ciała. W obliczu profanacji i upodlenia, jakich nierzadko zaznaje we współczesnym społeczeństwie zwłaszcza ciało kobiece, tajemnica Wniebowzięcia mówi nam o nadprzyrodzonym przeznaczeniu i o godności każdego ludzkiego ciała, powołanego przez Boga, aby stawało się narzędziem świętości i zyskało udział w Jego chwale.