Konstytucja apostolska papieża Franciszka „Vultum Dei quaerere”

Konstytucja apostolska papieża Franciszka „Vultum Dei quaerere”

W Watykanie została ogłoszona konstytucja apostolska papieża Franciszka „Vultum Dei quaerere" na temat żeńskiego życia kontemplacyjnego.

Papież pisze, że formacja zakonna jest procesem, który nigdy się nie kończy i wymaga stałego nawracania się. Ojciec Święty zachęca wspólnoty zakonne, aby uważnie rozeznawały powołanie kandydatek, nie ulegały pokusie liczb i skuteczności. Franciszek nazywa modlitwę „rdzeniem życia konsekrowanego", a należy ją przeżywać jako „rozszerzenie serca, aby objąć całą ludzkość, zwłaszcza cierpiących: więźniów, migrantów, uchodźców i prześladowanych, zranione rodziny, bezrobotnych, ubogich, chorych, uzależnionych itp.". Z kolei Słowo Boże - jak tłumaczy papież - jest „pierwszym źródłem wszelkiej duchowości i początkiem wspólnoty dla wspólnot".

Franciszek podkreśla wielkie znaczenie sakramentów Eucharystii oraz pokuty i pojednania. Sugeruje zwłaszcza dłuższe sprawowanie celebracji z adoracją eucharystyczną oraz przeżywanie praktyki pokuty jako „uprzywilejowanej okazji do rozważania miłosiernego oblicza Ojca". Przeżywając przebaczenie Boże można bowiem stawać się „prorokami i szafarzami miłosierdzia i narzędziami pojednania, przebaczenia i pokoju", których świat dzisiejszy „szczególnie potrzebuje".

W kolejnym punkcie dokumentu ukazane jest życie wspólnotowe jako „pierwsza forma ewangelizacji". Papież podkreśla potrzebę „nieustannego procesu wzrastania życia wspólnotowego", które prowadzi do „prawdziwej wspólnoty braterskiej". Przypomina, że wspólnota istnieje w takim stopniu, w jakim rodzi się i buduje dzięki wkładowi wszystkich.

Klasztory kontemplacyjne są autonomiczne, co sprzyja - jak zauważa papież - stabilności, jedności i kontemplacji wspólnoty. Jednak autonomia „nie powinna oznaczać niezależności ani izolacji". Dlatego Franciszek podkreśla ważność federacji jako „struktur wspólnotowych między klasztorami, praktykującymi ten sam charyzmat".

Nawiązując do benedyktyńskiej tradycji harmonijnie łączącej modlitwę i pracę (ora et labora) Ojciec Święty zachęcił siostry do pracy „w duchu pobożnym i wierności, bez popadania w mentalność wydajności i aktywizmu kultury współczesnej", co może prowadzić do „wyczerpania się ducha kontemplacji". Praca jest tu więc postrzegana jako wkład w dzieło stworzenia, służby ludzkości i solidarność z ubogimi, aby zachować zrównoważoną więź między dążeniem do Absolutu a zaangażowaniem w codzienną odpowiedzialność.

Dalej Franciszek podejmuje zagadnienie milczenia, rozumianego jako „słuchanie i przemyśliwanie Słowa", „ogołacanie samego siebie, aby zrobić miejsce na przyjęcie" oraz słuchanie Boga i krzyku ludzkości. Pod koniec dokumentu papież wspomina o ascezie, którą opisuje jako „wstrzemięźliwość, odcięcie się od spraw doczesnych, ofiarowanie samych siebie w posłuszeństwie i przejrzystości w relacjach" wspólnotowych. Jako wybór życia stabilnego asceza staje się ponadto „wymownym znakiem wierności" w zglobalizowanym i pozbawionym korzeni świecie. Nie jest ona ucieczką od świata „ze strachu", gdyż „mniszki nadal zostają w świecie, nieakłada się z 14 punktów, które określają na sposób prawniczy to, co wcześniej napisał papież. Jest tam więc mowa m.in. o tym, że w celu uzyskania stałej formacji i rozeznania swego powołania siostry mogą chodzić na kursy formacyjne nawet poza murami swego klasztoru, ale zgodnie ze swym charyzmatem. Należy przy tym stanowczo unikać naboru kandydatek z innych krajów tylko po to, „aby klasztor mógł przetrwać". W innym miejscu Franciszek zachęca siostry sprawujące „posługę władzy", aby czyniły to „w radosnym klimacie wolności i odpowiedzialności" i wspierania w ten sposób „komunikacji w prawdzie". Wymienia również czynniki niezbędne do autonomii prawnej wspólnoty, np.: zdolność do formacji i rządzenia, włączanie się w Kościół lokalny
i możliwość wspierania go.