25-lecie ślubów zakonnych s. Teresy Małgorzaty

2 maja w klasztorze karmelitanek bosych w Dysie koło Lublina odbyła się uroczystość 25-lecia ślubów zakonnych s. Teresy Małgorzaty od Matki Bożej Królowej Polski OCD (Małgorzaty Bałaż).

W uroczystości wzięli m.in. udział przedstawiciele Sodalicji Mariańskiej, na czele z prezesem zarządu Federacji SM Grzegorzem Baranem. Warszawscy sodalisi bardzo dobrze znają siostrę Teresę Małgorzatę, która w okresie studiów należała do młodzieżowej Sodalicji Mariańskiej przy parafii św. Andrzeja Apostoła, gdzie proboszczem był ks. prałat Tadeusz Uszyński. Formacja sodalicyjna była dla s. Teresy Małgorzaty istotnym etapem rozeznawania powołania zakonnego, czasem pogłębienia relacji z Bogiem i Maryją. Kiedy zdecydowała się wstąpić do kontemplacyjnego klasztoru w Dysie, we wspólnocie sodalicyjnej nie brakowało radości i dumy z tego faktu. Sodalicja zyskała bezcenne zaplecze modlitewne, bo przecież siostra Teresa Małgorzata nie zapomniała o swojej poprzedniej wspólnocie, o ludziach, których poznała, ich problemach i radościach.

Uroczystościom jubileuszowym 2 maja w Dysie przewodniczył bp Adam Bab, biskup pomocniczy archidiecezji lubelskiej, znany s. Teresie Małgorzacie jeszcze sprzed wstąpienia do zakonu. Brali bowiem razem udział w jednej z pielgrzymkach autokarowych do Rzymu organizowanych w latach 90-tych przez młodzież sodalicyjną z Warszawy przy wsparciu ks. Tadeusza Uszyńskiego. Kleryk Adam, dziś biskup, uczestniczył w niej razem ze swoimi kolegami z seminaryjnej wspólnoty sodalicyjnej, do której należeli. Dziś dwójka z tych kleryków to również kapłani archidiecezji lubelskiej, a w pielgrzymce sodalicyjnej uczestniczył także jeden z obecnych dominikanów.

Mszy św. dziękczynnej za dar powołania s. Teresy Małgorzaty przewodniczył w kaplicy klasztornej bp Adam Bab w koncelebrze z dwunastoma kapłanami. Uczestniczyli: rodzina, znajomi i przyjaciele Siostry, która na początku odnowiła swoje śluby zakonne złożone 25 lat temu.

- Siostro, o co prosisz teraz Boga i Jego Kościół święty? - zapytał uroczyście ksiądz biskup. - Proszę jeszcze raz o to, o co prosiłam u progu mojego życia zakonnego, o miłosierdzie Boże, o ubóstwo zakonne, o towarzystwo sióstr w klasztorze pw. NMP Królowej Polski, i o łaskę gorliwości w postępowaniu za Jezusem i Jego Matką na drodze ewangelicznej doskonałości - wypowiedziała s. Teresa Małgorzata.  

W kazaniu bp Bab powiedział, że klasztor w Dysie jest miejscem naznaczonym szczerością, prostotą bycia przed Bogiem, co zawdzięczamy żyjącym tu karmelitankom. Nawiązując do czytań liturgicznych biskup stwierdził, że kto spotyka Boga, odbywa z Nim intensywny dialog i owocem tego dialogu jest pójście za Nim. Bóg, który przychodzi, jest blisko, można powiedzieć, że onieśmiela swoją świętością, dobrocią, łaskawością. Do tego stopnia, że człowiek czuje się niegodny rozmawiać z Bogiem, bo widzi swoją grzeszność. Tak jak Piotr, który zdradził Jezusa i po zdradzie gorzko zapłakał. - Ale Jezus po zmartwychwstaniu wrócił do Piotra, aby powiedzieć, że zna jego żal i historię i nadal liczy na jego miłość. Piotr zobaczył, że nie da się żyć bez Jezusa - mówił bp Adam.

Podkreślił, że karmelitanki przypominają nam o tym, że istnieje życie wieczne z Bogiem. - Za to świadectwo dziękujemy i niech będzie ono dla nas zachętą, abyśmy łapali właściwy dystans do świata doczesnego. Patrzmy na życie wieczne, które jest przed nami, śmierć jest za nami - zaznaczył bp Bab.

Po Mszy św. i obiedzie goście mogli porozmawiać z Siostrą przez klasztorna kratę. Karmelitanka promieniała głębokim szczęściem i pokojem wynikającym z życia w głębokiej zażyłości z Bogiem.

Karmel w Dysie swoimi korzeniami sięga 1966 roku. Wtedy powstała idea fundacji Karmelu na Lubelszczyźnie. Pomysłodawcami byli m.in. Prymas Stefan Wyszyński i kard. Karol Wojtyła. Z Krakowa, z klasztoru przy ul. Wesołej, do Lublina przybyły trzy karmelitanki. Pierwszym miejscem, w którym zamieszkały siostry, był dom przy ul. Chmielewskiego. Mimo licznych remontów, nie był przygotowany do potrzeb życia monastycznego, dlatego siostry traktowały go jako miejsce przejściowe.

W 1980 roku, pomimo sprzeciwów ze strony władz PRL, rozpoczęto budowę nowego klasztoru w Dysie pod Lublinem. Już cztery lata później, karmelitanki przeprowadziły się do nowego budynku, a w 1985 roku abp Bolesław Pylak uroczyście poświęcił Karmel, w obecności licznych biskupów, przedstawicieli karmelitów i kapłanów diecezjalnych. Dyski Karmel stał się w minionych latach „klasztorem matką" dla dwóch ukraińskich klasztorów karmelitanek w Kijowie i Pokotylivce koło Charkowa. W 2000 r. kilka sióstr z podlubelskiego domu przeniosło się do jerozolimskiej wspólnoty.

Karmel w Dysie jest duchowym zapleczem i wsparciem dla całego lubelskiego Kościoła. Codziennie siostry modlą się o potrzebne łaski dla duchowieństwa i diecezjan. Dodatkowo prowadzą pracownie haftu, gdzie tworzą szaty liturgiczne, obrusy oraz sztandary.