450 lat Sodalicji Mariańskich w Polsce cz. 11

W poprzednim odcinku napisaliśmy, że natychmiast po zakończeniu działań  wojennych sodalicje zaczęły nie tylko odradzać się, ale szybko rozwijać.

Największy dynamizm przejawiały sodalicje akademickie, mające świadomość, że są odpowiedzialne za przygotowanie twórczej, katolickiej inteligencji, współodpowiedzialnej za Kościół. Formalnie odrębne, w praktyce pracowały razem, realizując jeden, wspólnie ustalany program formacyjny i tworząc zespół bliskich przyjaciół.  

We wrześniu 1946 roku polskie sodalicje akademickie spotkały się na pierwszym powojennym ogólnopolskim zjeździe w Gdańsku - Wrzeszczu. „Znaczenie tego zjazdu polegało przede wszystkim na stwierdzeniu wspólnego sposobu rozumienia zadań i stylu życia sodalicyjnego przez wszystkie ośrodki, na nawiązaniu głębszych wzajemnych więzi oraz na opracowaniu wspólnego programu działania (...) i scaleniu ruchu sodalicyjnego poprzez reaktywowanie Ogólnopolskiego Związku Sodalicji Akademickich" - pisze Hanna Iłowiecka-Przeciszewska w książce Błękitne rozwińmy sztandary.

Podkreśla, że chrześcijaństwo było przez sodalisów wybierane i odczuwane przede wszystkim jako Prawda pozwalająca odkryć sens i nadać właściwy kierunek życiu nie tylko indywidualnemu, ale i społecznemu. „Ten moment: znajdowania prawdy i kształtowania postawy prawdy wymaga specjalnego podkreślenia - zauważa Iłowiecka-Przeciszewska. - Była to bowiem odpowiedź na sytuację, w której zagrożenie prawdy sięgało coraz głębiej. Postawa taka wymagała odpowiedniego «kształtu» wiary. Chodziło o wiarę nie tylko głęboką, ale i bardzo świadomą, co prowadziło do poważnie traktowanego studium filozofii chrześcijańskiej, etyki i teologii. Zasada: «wiedza religijna na poziomie wiedzy zawodowej», była realizowana całkiem serio. W warunkach zaś, w których znaczna część członków Sodalicji nie tylko uczyła się, ale i pracowała, mówi to samo za siebie".

Opracowane we Wrzeszczu „Wytyczne" określały kierunek życia członka sodalicji. Oto treść tych „Wytycznych":

 

Wewnętrzne życie Sodalisa (Wytyczne i regulamin życia)

 

Styl życia

1. Życie sodalisa jest zdecydowanie skierowane ku najwyższym celom i wartościom. Jest ono mocnym dążeniem do świętości oraz usilną i wierną służbą Królestwu Bożemu na ziemi.

2. Sodalis żyje w stałej i świadomej przyjaźni z Bogiem. Czuje się zawsze dzieckiem Boga. Jakiekolwiek błędy i załamania w tym względzie naprawia natychmiast.

3. Sodalis systematycznie pracuje nad sobą. Przez walkę ze swą niższą naturą i miłością własną, której przejawy stale kontroluje, rozwija w sobie wybitną czystość myśli i pragnień oraz realną moc ducha przejawiającą się w codziennych trudnościach życia.

4. Powinność, nakaz rozumu-sumienia rządzi życiem sodalisa. Jest on fanatykiem obowiązku. Za przykładem Maryi - fiat codziennego spełnienia woli Bożej staje się treścią jego wartości wewnętrznej i zasługi.

5. Maryja jest mu matką. Ona w nim rodzi Boski sposób myślenia i chcenia. Jest mu przewodniczką w świecie ducha, środkiem i sposobem na wszystko. Z nią często omawia swe sprawy i czci Ją stale szczególniejszą jakąś, przez siebie wybraną, praktyką.

6. Sodalis stara się widzieć Boga pracującego w sobie, w ludziach, w świecie. Nic tu przypadkowe. Wszystkim kieruje nieskończona Dobroć Wszechmoc, z którą on stara się współpracować wnikając w Boży Plan i starając się spełniać wszelką Bożą Wolę przez twórczy przyczynek do rosnącego w świecie dobra.

7. Sodalis jest osobowością uspołecznioną: wiąże się w serdecznej przyjaźni z ludźmi tych samych zasad. Współdziała, gdzie może, w dobrych poczynaniach i jest zwolennikiem zgodnej współpracy organizującej coraz to szersze kręgi życia.

8. Sodalis jest czujnym i wiernym stróżem swego ogniska rodzinnego. Zabiega i troszczy się o jak najwyższy poziom jego zdrowej kultury, a równocześnie dba o Ducha Chrystusowego w nim i właściwą atmosferę miłości i współpracy. Czuwa, aby jakikolwiek brud nie splamił jego czystości.

9. Sodalis jest wiernym synem Ojczyzny i Kościoła. Pojęć tych nie rozdziela. Sodalis miłuje swój Naród jako cząstkę Bożej Społeczności, ceni jego kulturę, dąży do ukształtowania w nim takich stosunków, jakie zakreślił Chrystus w Ewangelii.

10. Sodalis przez miłość i wierność Prawu Bożemu i ludzkiemu sam zbliża się do ideału, jaki mu zakreślił Bóg i staje się czynnikiem harmonii w świecie.

Regulamin życia

Sodalis stosuje w swym życiu następujące zasady:

Rano:

1. Punktualne wstanie w godzinie oznaczonej porządkiem dnia lub ustalonej dnia powszedniego.

2. Natychmiastowy po wstaniu składa hołd Bogu (krótka modlitwa).

3. Uświadomienie sobie jasne „tego, czego chce" (rachunek szczegółowy - plan na dzień bieżący).

4. W miarę możliwości - pierwsze chwile dnia - Bogu (Msza św. - rozmyślania).

W ciągu dnia:

5. Przynajmniej jedną ofiarę Bogu z siebie.

6. Wobec faktów i zdarzeń: samoobserwacja, krytycyzm i refleksja.

7. Choć jeden moment skupienia (nawiedzenie Najświętszego Sakramentu).

8. Poważna duchowa lektura przynajmniej przez kwadrans.

9. Praktyka czci szczególnej Najświętszej Maryi Panny.

Wieczorem: