Formacja sodalicyjna
I.
Proces formacji w Sodalicji Mariańskiej obejmuje całą osobę człowieka (formacja integralna):
a)Podstawę jego na płaszczyźnie naturalnej stanowi harmonijne dojrzewanie osobowości, tzn. sfery intelektualnej, wolitywnej i emocjonalnej. Wyraża się ono w kształtowaniu zwartego systemu wartości oraz postawy dawcy i twórcy jako zasadniczych postaw życiowych. Czynnikiem szczególnie ważnym w tym procesie jest rozwijanie miłości oraz potrzeby dobra, prawdy i właściwie rozumianej wolności.
b)Punktem dojścia jest doskonałość chrześcijańska, którą u sodalisów cechuje szczególnie głębokie życie tajemnicą Kościoła na wzór Maryi i w pełnym Jej zawierzeniu.
II.
W tak uformowanej formacji trzeba zwracać specjalną uwagę na:
a)Harmonijne łączenie życia modlitwy z aktywnością zewnętrzną.
b)Kształtowanie „postaw otwartych" wobec problemów współczesnego świata, a szczególnie wobec własnego kraju i narodu.
c)Kształtowanie postaw społecznych: umiejętności dostrzegania i wychodzenia na przeciw potrzebom innych, współdziałania w dobrych poczynaniach i współpracy organizującej szerokie kręgi życia.
III.
Syntezę wszystkich wątków formacji sodalicyjnej stanowi postawa służby wobec Kościoła, świata, bliźniego. Najgłębszym jej źródłem jest naśladowanie Maryi, Służebnicy Pańskiej, w każdej sytuacji i w każdym momencie życia.
IV.
Podwójny kierunek pracy sodalicyjnej - wewnętrznej i na zewnątrz - oraz zasada formacji integralnej wymagają stosowania różnych sposobów, dróg:
A. W pracy wewnętrznej podstawową zasadą jest samowychowanie i samokształcenie prowadzone indywidualnie lub zespołowo.
1. Indywidualna praca nad sobą opiera się na: głębokim życiu sakramentalnym z możliwie codziennym udziałem we Mszy św., codziennej lekturze Pisma św. i rozmyślaniu, modlitwie do Najświętszej Maryi Panny (m. in. różaniec, Anioł Pański, Apel Jasnogórski), systematycznej lekturze religijnej oraz poświęconej problemom osobowego rozwoju człowieka, praktyce „dyscypliny dnia codziennego" (plan dnia, dokładne wypełnianie obowiązków, punktualność, rachunek sumienia). Zaleca się również obranie sobie stałego spowiednika.
2. Wspólnotowa praca samowychowawcza w ramach całej Sodalicji lub poszczególnych zespołów (sekcji), oparta jest na uczestnictwie we wspólnych zebraniach, Mszach św., nabożeństwach, dniach skupienia, w rekolekcjach ogólnych i zamkniętych, o ile możności w „Ćwiczeniach duchownych" św. Ignacego Loyoli. Służą jej również: wspólna lektura Pisma św. , konferencjo i dyskusje na tematy religijne, światopoglądowe i wychowawcze, wymiana doświadczeń i refleksji oraz tzw. „rewizja życia" w specjalnych zespołach życia wewnętrznego. Duże korzyści przynoszą także obozy formacyjne i pielgrzymki.
3. Praca samokształceniowa odbywa się w ramach sekcji, grup zawodowych, kursów kandydackich i instruktorskich oraz studiów w oparciu o Instytuty i Wydziały teologiczne. Obejmuje podstawy filozofii chrześcijańskiej i teologii, Pisma św. oraz katolickiej nauki społecznej. Szczególnym obowiązkiem jest dokładna znajomość głównych dokumentów Soboru Watykańskiego II i posoborowego nauczania Magisterium Kościoła, Katechizmu Kościoła Katolickiego, a także polskich synodów diecezjalnych i plenarnych.
B. W pracach „na zewnątrz" stosowane metody zależą od rodzaju wykonywanych zadań (wychowawczych, charytatywnych, społecznych i innych) . Samo jednak podejmowanie tych zadań i „dorastanie" do nich jest już doskonalą drogą formacji zarówno indywidualnej, jak zespołowej. Towarzyszy temu świadomość, iż obok apostolstwa czynu, słowa, modlitwy i cierpienia - „świadectwo życia" najsilniej oddziałuje na drugich.