Kwietniowe Spotkanie Plenarne ORRK

Kwietniowe Spotkanie Plenarne ORRK

Kwietniowe Spotkanie Plenarne Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich poświęcone było refleksji nad tym, jak ruchy pomagają małżeństwom, rodzinom oraz parom niesakramentalnym w rozwoju duchowym.

Spotkanie potwierdziło fakt, że ruchy od początku swego istnienia jako istotną formę apostolstwa uznają rozwój rodziny. Obecny kryzys rodziny i małżeństwa oraz Synod poświęcony rodzinie jedynie intensyfikują wysiłki ruchów w tym zakresie.

O. Adam Schulz SJ, przewodniczący ORRK podał, że obecnie do ruchów i stowarzyszeń katolickich w Polsce należy ponad 3 mln osób, w tym ponad 1 mln małżeństw sakramentalnych. - I o te małżeństwa i rodziny musimy się bardzo troszczyć, aby wzrastały i się dobrze rozwijały - podkreślił o. Adam. Jednak zaznaczył, że członkowie ruchów w swoim apostolstwie i ewangelizacji posłani są również do innych małżeństw i rodzin. - Nie chodzi tu tylko i wyłącznie o te małżeństwa, dla których organizujemy spotkania, kursy, sesje, którym proponujemy różne formy terapii i pomocy psychologicznej, jak również i materialnej. Chodzi tu również o tych, na których oddziaływujemy pośrednio naszym przykładem życia. Troszcząc się o własne małżeństwa i rodziny stale mamy przed oczyma i w naszym sercu tych wokół nas, którzy na nas patrzą, nas potrzebują, nawet wtedy kiedy się śmieją z chrześcijańskiego podejścia do rodziny, do małżeństwa, do posiadania dzieci - mówił przewodniczący ORRK.

Wśród wielu elementów formacji małżeństw w ruchach o. Schulz wymienił m.in. takie jak: wspólna niedzielna Eucharystia całej rodziny, wspólna modlitwa małżonków (również z dziećmi), dialog małżeński mający na celu wzmacnianie więzi pomiędzy małżonkami, wspólne obchodzenie świąt kościelnych oraz rodzinnych, udział w dniach skupienia i rekolekcjach organizowanych przez ruch.

Mówiąc o postawie członków ruchów wobec związków niesakramentalnych o. Schulz podkreślił, że osoby żyjące w takich związkach, chociaż nie mogą przystępować do Komunii św., to jednak przynależą do Kościoła. - Owszem, niemożność przyjmowania sakramentów powoduje, że więź z Kościołem jest osłabiona, jednak nie ustaje - mówił o. Adam. - Głód i tęsknota za przyjęciem Chrystusa w postaci sakramentalnej mogą mieć także walor jednoczący z Bogiem. Papież Benedykt XVI, jako kardynał, prowadząc rekolekcje watykańskie w 1983 r., powiedział, że w jakiś sposób „niemożność przyjmowania Komunii sakramentalnej może się stać środkiem duchowego postępu, środkiem pogłębienia wewnętrznej komunii z Kościołem i z Panem, w cierpieniu coraz większej miłości, w oddaleniu umiłowanego". Natomiast św. Jan Paweł II już w 1981 r. apelował: „wzywam gorąco pasterzy i całą wspólnotę wiernych do okazania pomocy rozwiedzionym, do podejmowania z troskliwą miłością starań o to, by nie czuli się oni odłączeni od Kościoła, skoro mogą - owszem, jako ochrzczeni powinni - uczestniczyć w jego życiu" (FC 84). Zwróćmy uwagę na to, że apel papieski o pomoc rozwiedzionym żyjącym w niesakramentalnych związkach skierowany jest nie tylko do duszpasterzy, ale do „całej wspólnoty wiernych". Stąd także i członkowie katolickich ruchów religijnych muszą postawić sobie pytanie: co możemy zrobić dla wspomnianych wyżej osób?

Szukając odpowiedzi na to pytanie prelegent mówił o konieczności propagowania tzw. komunii duchowej, którą Stolica Apostolska zaleca katolikom żyjącym w związkach niesakramentalnych. W tym kontekście przytoczył fragment listu  Annus Internationalis Familiae Kongregacji Nauki Wiary z 1994 r.: „Koniecznie trzeba pouczać zainteresowanych wiernych, że ich udział w życiu Kościoła nie ogranicza się wyłącznie do kwestii przyjmowania Eucharystii. Należy pomagać tym wiernym w głębszym zrozumieniu wartości udziału w eucharystycznej ofierze Chrystusa, komunii duchowej, modlitwy, medytacji słowa Bożego, dzieł miłosierdzia i sprawiedliwości".      

O. Schulz podał również następujące przykłady działań na rzecz rozwoju własnej rodziny i innych rodzin:         

• ukazywanie piękna i wartości życia małżeńskiego oraz rodzinnego - świadectwo życia rodzin
• wspieranie się w rozwiązywaniu problemów wychowawczych z dziećmi i młodzieżą w rodzinie
• podejmowanie różnych form „dialogu małżeńskiego"
• modlitwa w intencji rodzin
• wspólne obchodzenie świąt kościelnych oraz rodzinnych
• dbanie o podtrzymywanie tradycji rodzinnych
• formacja prorodzinna dzieci oraz młodzieży
• walka z wszelkimi przejawami ideologii gender
• organizowanie specjalnych spotkań formacyjnych dla rodzin w ramach naszego ruchu, ale także otwartych na innych
• zakładanie i prowadzenie rodzinnych domów dziecka
• wspieranie finansowo rodzin wielodzietnych
• praca w poradni dla rodzin
• prowadzenie terapii małżeństw i rodzin
• pomoc parom niesakramentalnym w ich rozwoju duchowym oraz w utrzymaniu więzi z Kościołem
• formacja osób zajmujących się pracą z rodzinami
• pomoc kobietom w realizacji ich macierzyństwa